Alle artikelen

In deze artikelenserie wordt een aantal inleidende opmerkingen met betrekking tot de zevenentwintig boeken van het Nieuwe Testament gegeven. Om de bijbellezer te helpen om meer zicht te krijgen op de bedoeling die de Heilige Geest met de verschillende boeken en brieven van het Nieuwe Testament heeft.

Wij willen ons bezighouden met één van de ontroerendste gebeurtenissen, die volgden op de opstanding van de Here Jezus Christus, zoals we die vinden in Lukas 24.

Het Johannes-evangelie eindigt zo’n beetje met de woorden, die de Here Jezus spreekt tot Petrus. Hij zou de sleutels van het Koninkrijk der hemelen ontvangen (zie Matt.16) en als er een ommekeer in zijn leven zou plaatsvinden, zou hij zijn broeders versterken. Kortom, hij zou een door de Heer gegeven taak gaan vervullen. Alleen, om deze taak te kunnen vervullen was het nodig, dat Petrus vervuld zou worden met de heilige Geest! Hij moest, evenals de anderen, kracht ontvangen om te getuigen en zijn dienst te vervullen onder (de gelovigen uit) Israël.

De hemelvaart van Christus is vervulling van de profetie in Psalm 110: "Aldus luidt het woord des HEREN tot mijn Here: Zet u aan mijn rechterhand..." Deze woorden zijn letterlijk vervuld toen de Here Jezus de aarde verliet en Zijn intrek nam in de hemel. Psalm 110 wordt vele keren in het Nieuwe Testament geciteerd en toegepast op de persoon van Christus.

Er is helemaal niets veranderd in Europa. Net als vroeger krijgen ook nu de joden de schuld van alle ellende in de wereld. In Europa dat zichzelf voor verlicht houdt, moet naast de haat die men jegens de joden koestert, ook Israël het ontgelden. Nooit eerder in de geschiedenis van de mensheid was de jodenhaat zo verspreid als nu. Met name in Europa is het aantal klachten over onvervalste jodenhaat angstwekkend aan het stijgen.

In de Bijbel komen wij veel stenen tegen. Het is dan ook fascinerend om aan de hand van een concordantie de teksten na te lezen waar de woorden "steen" of "rots", en afleidingen daarvan, voorkomen. In de meeste gevallen zal blijken, dat de steen c.q. rots een symbool is van de Persoon en het werk van Christus, van de gelovige in het algemeen en van de waarheid van God. De steen vertegenwoordigt vastigheid, kracht, duurzaamheid, heerlijkheid, schoonheid, etc. Hieronder volgen nog enige voorbeelden van de steen / rots als symbool. De Bijbelplaatsen zijn willekeurig gekozen en dienen slechts als illustraties.

Het spreekwoord 'Wat men zaait, zal men ook oogsten', geldt wel heel ondubbelzinnig voor Gods volk Israël, zo blijkt uit Zacharia 10. Het geldt niet alleen in figuurlijke zin dat wanneer Israël in afhankelijkheid van de HERE zijn werk zaait, zij een goede oogst mogen verwachten, ook letterlijk is dit het geval. Maar ook in ander opzicht zijn zaaien en oogsten op Israël van toepassing. De HERE heeft Zijn volk in deze tijd over de gehele wereld gezaaid vanwege hun ongeloof. Echter, eens komt de grote dag van de oogst waarop Hij engelen zal uitzenden om Zijn volk weer bijeen te verzamelen.

Het plan van God zoals dat in Zijn Woord naar voren komt, bestaat in eeuwen en bedelingen. Hoewel er soms vanuit wordt gegaan dat met deze woorden hetzelfde bedoeld wordt, gebruikt de Bijbel toch deze beide termen en blijken ze een verschillende betekenis te hebben. De Bijbel is vooral de openbaring van Gods wil. We lezen daarin wat Zijn doel is en hoe Hij dat zal bereiken. Daarvoor heeft Hij een plan gemaakt "in Christus Jezus". Het is belangrijk om iets van de grote lijnen van dat plan te begrijpen. Daar komt bij dat we het Woord van God beter leren begrijpen wanneer we meer van Gods plan daarin ontdekken. Alles wat God doet, volvoert Hij in Christus, Die ook het Middelpunt is van de Bijbel.

In de Bijbel wordt vaak gesproken over de ‘heerlijkheid des HEREN’. In het Oude Testament komt het Hebreeuwse woord ‘kahvohd’ 200 keer voor. Niet altijd in combinatie met ‘des HEREN’, en ook niet altijd vertaald met ‘heerlijkheid’; vaak ook door ‘eer’. Als we de Bijbelteksten, waar van heerlijkheid gesproken wordt, nalopen, zien we dat er vele heerlijkheden zijn.

In deze artikelenserie wordt een aantal inleidende opmerkingen met betrekking tot de zevenentwintig boeken van het Nieuwe Testament gegeven. Met de bedoeling de bijbellezer aan de hand van deze opmerkingen te helpen om meer zicht te krijgen op de bedoeling die de Heilige Geest met de verschillende boeken en brieven van het Nieuwe Testament heeft.

In zijn latere brieven (geschreven na de Handelingenperiode) spreekt Paulus uitvoerig over het geheimenis ( St. Vert. 'verborgenheid'). Dit geheimenis heeft betrekking op Gods plan met de Gemeente, het Lichaam van Christus, die een bijzondere en unieke positie heeft ontvangen.

De zondag vóór Pasen is volgens het kerkelijk jaar de zgn. Palmzondag. Deze dag wordt gedacht aan de intocht van de Here Jezus in Jeruzalem, zes dagen vóór Zijn geweldadige dood even buiten de stad aan het kruis op de heuvel Golgotha. De discipelen en het volk verwachtten iets in die tijd. Wij leven nu, 2000 jaar later. Hoe zit het met onze verwachting?

De bediening van de apostel Paulus is nauw verbonden met Gods werk in deze tijd. Paulus is de fundament-legger van de Gemeente, het Lichaam van Christus. Hij is de beheerder of rentmeester, dat wil zeggen: hij geeft de nieuwe regels door, die betrekking hebben op Gods bedoelingen met de Gemeente. Dit is een onderdeel van het wonderbare heilsplan van God, dat Hij door de tijden heen volvoert met als einddoel: nieuwe hemelen en een nieuwe aarde.

In het boek Handelingen vinden wij twee verslagen waarin geschreven wordt over de roeping van Paulus.

De belangrijkste reden voor de komst van de Here Jezus tot Zijn volk en deze wereld is wel, dat Hij de deur zou openen tot de ware vrijheid. Vrijheid heeft in de Bijbel vooral te maken met de relatie met God. In principe is elk mens gebonden vanwege de zonde en kan daardoor niet in een vrije, ongedwongen gemeenschap met God leven (vgl. Gen. 3:8). Hij moet vrij gemaakt worden. Ware vrijheid is dan ook: losmaking van de macht der zonde en duisternis en gebonden zijn aan Christus, de levende Heer. Dat is wat de Heiland ook duidelijk wilde maken aan Zijn volksgenoten.

In het bijbelboek Prediker beschrijft koning Salomo hoe de wereld in wezen in elkaar zit. En laten we eerlijk zijn: daar wordt je niet altijd even vrolijk van! Niet als je zelf naar de gang van zaken in de wereld kijkt en al helemaal niet als je ziet hoe één en ander bevestigd wordt in Prediker. Alle dingen zijn uitermate vermoeiend. Mensen ontdekken 'nieuwe dingen' die helemaal niet 'nieuw' blijken te zijn en alles komt toch steeds weer bij het oude terecht. Het is steeds hetzelfde liedje. Pessimistisch? Nee. Prediker is zeker geen pessimistisch bijbelboek, maar wel een boek waarin de Heilige Geest ons bepaalt bij de realiteit van - om het maar eens bijbels te zeggen - de 'tegenwoordige boze eeuw'. Daarbij zou ons motto moeten zijn: verwacht niet teveel van deze wereld, maar stel je vertrouwen op God. Hij doet alles 'voor de eeuw' (Pred. 3:14 letterlijk; het gaat hier om de toekomende eeuw).

Er is in de loop van de geschiedenis al veel gezegd en geschreven over de persoon van de Here Jezus Christus. In talrijke bewoordingen wordt zijn grootheid aangetoond. Eigenlijk schieten woorden tekort als het gaat om Hem, in wie God Zichzelf openbaarde. Als de engel Gabriël de geboorte van Christus aankondigt, sluit hij zich met een enkel woord aan bij het getuigenis van de hele Bijbel. "En zie, gij zult zwanger worden en een zoon baren, en gij zult Hem de naam Jezus geven. DEZE ZAL GROOT ZIJN en Zoon des Allerhoogsten genoemd worden, en de Here God zal Hem de troon van zijn vader David geven, en Hij zal als koning over het huis van Jakob heersen tot in eeuwigheid, en zijn koningschap zal geen einde nemen." In slechts enkele woorden wordt het profetisch getuigenis van het Oude Testament samengevat, nl. dat Hij die groot is Zich zal openbaren als mens op aarde: de Messias, de Verlosser!

Gods Woord keert niet ledig weer, dat blijkt ook uit het vervolg van Zacharia 9. Na de profetie over de teloorgang van Israëls vijanden, volgen heilrijke woorden voor Gods verbondsvolk. Het zijn echter ook woorden die vragen oproepen, omdat ze reeds eeuwen geleden uitgesproken, maar tot op heden nog niet volledig vervuld zijn. Toch dient de gelovige ook hier weer eenvoudigweg de HERE te vertrouwen. Zoals de regen na het neervallen in de aarde verdwijnt en zijn werking langere tijd onzichtbaar blijft, zo geldt dit in veel opzichten ook voor Gods heilsbeloften. Wij leven nu in zo'n tijd dat Gods zegen reeds voor lang verborgen is. De Messias kwam tweeduizend jaar geleden in nederigheid en rijdend op een ezel. Echter, na Zijn verwerping door Israël is Hij heengegaan naar de hemel, waar Hij wacht tot Zijn vijanden tot een voetbank voor Zijn voeten gemaakt zijn. Als dat gebeurd is, zal het moment daar zijn dat Hij vrede zal komen verkondigen en Zijn heerschappij op Zich zal nemen.

In de Bijbel wordt vaak gesproken over de ‘heerlijkheid des HEREN’. In het Oude Testament komt het Hebreeuwse woord ‘kahvohd’ 200 keer voor. Niet altijd in combinatie met ‘des HEREN’, en ook niet altijd vertaald met ‘heerlijkheid’; vaak ook door ‘eer’. Als we de Bijbelteksten, waar van heerlijkheid gesproken wordt, nalopen, zien we dat er vele heerlijkheden zijn.

In deze artikelenserie wordt een aantal inleidende opmerkingen met betrekking tot de zevenentwintig boeken van het Nieuwe Testament gegeven. Met de bedoeling de bijbellezer aan de hand van deze opmerkingen te helpen om meer zicht te krijgen op de bedoeling die de Heilige Geest met de verschillende boeken en brieven van het Nieuwe Testament heeft.

God heeft eertijds vele malen en op vele wijzen tot de vaderen gesproken in de profeten. Zo begint de Hebreeën-brief. Eén van de ‘wijzen’ waarop God destijds sprak is te vinden in oude geschiedenissen. Het is een wonderlijk bewijs van de Goddelijke voorzienigheid en van de Geestelijke inspiratie van het Woord. Er vonden gebeurtenissen plaats, waarbij mensen betrokken waren en nu blijkt achteraf, dat God daarin gesproken heeft, zonder iets te zeggen! Dat ‘spreken’ van God is een onderdeel van het getuigenis van de Geest die “…vooraf getuigenis gaf van al het lijden dat over Christus komen zou en van al de heerlijkheid daarna” (1 Petr. 1:11).

Deze woorden uit Johannes 1:16 worden nogal eens gebruikt om de genade van God te benadrukken: ‘...uit Zijn volheid hebben wij ontvangen zelfs genade op genade.’ God is voortdurend genadig; elke dag opnieuw geeft Hij genade, het stapelt zich maar op... Nu, dat laatste is zeker waar. Gods genade is overvloedig en daar mogen wij elke dag weer meer van genieten. Maar… is dat de betekenis van Johannes 1:16?

De gelovige in de laatste dagen van de verborgenheid lijkt op Demas, die uit liefde voor de tegenwoordige aioon Paulus en zijn bediening verliet. “Want Demas heeft mij uit liefde voor de tegenwoordige wereld (aioon) verlaten. Hij is naar Tessalonica vertrokken. ” (2 Tim. 4: 10)

De kerstmaand ligt weer achter ons. Een tijd van drukte, activiteiten in huiselijke en gemeentelijke kring. Wij hebben bij ons thuis de uitdrukking: stress voor de kerst en na de kerst. De maand december is een mooie maand. Maar waarom is iedereen aan het einde daarvan vaak zo moe? Want met kerst gaat het toch juist om de Here Jezus die gezegd heeft: 'Kom tot Mij als je moe en belast bent en Ik zal je rust geven?' Natuurlijk hoeven we ons niet schuldig te voelen als we inspanningen geleverd hebben om kerst echt de inhoud te geven die het moet hebben, maar dat vraag ik mij dus wel eens af. Gaat het bij ons in het bijzonder om de Here Jezus? Of om al die dingen waar wij ons zo druk om (moeten) maken? Meestal is het een combinatie van beide. De vraag is: waar leggen wij het accent?