• "Door het geloof is Rachab, de hoer, niet omgekomen met de ongehoorzamen, omdat zij de verspieders met vrede had ontvangen" (Hebr. 11:31).

Geloof is uit het horen
We gaan ons nu bezighouden met het geloof van de vrouw die verbonden is met Israëls gehoorzaamheid en de (ingestorte) fundamenten van Jericho. Net zoals Sara's geloof verbonden is met Abrahams gehoorzaamheid en de stad met fundamenten, die niet wankelen.
Indien Rachab gehandeld heeft "door het geloof", moet zij gehoord hebben (Rom. 10:17). En dit is ook precies wat ze zegt: "Want wij hebben gehoord dat de HEERE het water van de Schelfzee voor uw ogen heeft doen opdrogen, toen u uit Egypte ging. En ook wat u hebt gedaan met de twee koningen van de Amorieten, Sihon en Og, die aan de andere zijde van de Jordaan waren, die u met de ban geslagen hebt. Toen wij dat hoorden, smolt ons hart weg van angst, en vanwege u bestaat er geen moed meer in iemand, want de HEERE, uw God, is een God boven in de hemel en beneden op de aarde" (Joz. 2:10 en 11; vgl. 5:1).
De profetische woorden van het lied van Mozes uit Exodus 15 waren ten dele vervuld: "De volken hebben het gehoord, zij sidderden (…) op hen viel verschrikking en angst …” (vs. 14-16). De volken hadden gehoord en waren angstig. Hun harten smolten. Het is spreekwoordelijk dat nieuws zich in het Oosten met een mysterieuze snelheid verspreid. Jetro had het nieuws al ruim vóór Rachab gehoord (Exod. 18:1 e.v.). De Amorieten, die Moab hadden verslagen, werden nu verslagen door Israël. Sihon en Og, de reuzenkoning van Basan, deelden hetzelfde lot. Al de volken hadden 'gehoord' van deze gebeurtenissen.
In tegenstelling tot de atheïsten van onze tijd, geloofden de heidenen in het bestaan van God. Voor hen was slechts de vraag van belang, of Jahweh, de God van Israël, machtiger was dan andere goden. Al deze andere goden, die ze kenden, waren gemaakt door mensenhanden. Maar Israëls God was onzichtbaar, en de dienst ter ere van Hem, was compleet verschillend van de aanbidding van andere goden. Was Hij sterker?

Rachabs geloof was sterk
Haar conclusie was zeker. Ze zei: "... de HEERE, uw God, is een God boven in de hemel en beneden op de aarde" (Joz. 2:11). En in vers 9 zegt ze: "Ik weet, dat de HEERE u dit land gegeven heeft, en dat de schrik voor u op ons gevallen is, en dat al de inwoners van dit land voor weggesmolten zijn van angst voor u." Hoe kon ze dit weten? Slechts door de zekerheid van het geloof, en alleen door de conclusie die ze door het geloof trok uit wat ze gehoord had. 
Anderen hadden deze berichten ook gehoord. Dat moet wel, want anders kon er niet van hen geschreven staan dat ze 'niet geloofden'. Maar het geloof van Rachab was op Goddelijke wijze gewerkt, omdat God dit 'vat' wilde gebruiken ter ere van Zijn genade en waarheid. Hij had ook nog andere bedoelingen, naar de rijkdom van Zijn genade, door haar in de heilige geslachtslijn van de Messias te plaatsen.

Hoer
We hoeven niet in te zitten over de omschrijving die ze telkens krijgt: 'de hoer'. Het lijkt tegenstrijdig, maar is niet zonder belang. We zijn het niet eens met hen die proberen via Flavius Josephus te laten zien, dat ze slechts een gewone 'herbergier' was. Het woord en het gebruik daarvan spreken dit tegen (zoals we kunnen zien door Joz. 2:1; 16:1; 1 Kon. 3:16; Matt. 1:5 en Jak. 2:25 te vergelijken). Toen die uitleg, herbergier in plaats van hoer, voor het eerst werd gegeven, werd deze onder christenen zeer verwelkomd. Maar deze suggestie hield geen stand en men sprak verder maar niet teveel over Rachab. Maar de Heilige Geest zwijgt niet over haar. Integendeel, Hij zet haar op een bijzondere plaats in de rij van geloofsgetuigen, waarmee zij hoge eer ontvangt.
De 'hogere' critici weten niet wat ze met haar aan moeten. Professor Harnack zegt dat 'het noemen van Rachab voor de bijbeluitlegger verbazing oproept' en hij denkt daarom dat de Hebreeënbrief geschreven is door een vrouw als verklaring voor wat hij noemt de 'bijzonderheden van de grammatica' in deze brief. Hij ziet niet dat de gedachten en eigenschappen van de tekst Hebreeuws zijn, terwijl de taal Grieks is. Dit is dus de theorie van een Duitse geleerde heer. Ook Engelse uitleggers zijn verbaasd en sommigen daarvan proberen steun te vinden voor de ideeën van professor Harnack. Dr. Rendal Harris ziet in zijn boek 'Side-lights on New Testament research', vanwege het verwijzen naar andere vrouwen in Hebreeën 11:35, bewijs voor een vrouwelijke auteur. Tegelijk denkt hij bij degenen die ‘kracht hebben ontvangen’ (vs. 34) aan Ester en Judit.
Helaas voor deze oprisping van menselijke wijsheid en inventiviteit, is het bijwoord ‘krachten’ (vs. 34) van het mannelijke geslacht en moet het dus verwijzen naar mannen. Ook de suggestie dat het woordje ‘mij’ (vs. 32) betrekking heeft op de vrouwelijke auteur, strandt jammerlijk, omdat het mannelijk is. De oorspronkelijke tekst zou dus moeten worden aangepast om overeenstemming te krijgen met de vragen die er bij critici zijn. Als gelovigen mogen wij echter dankbaar terugvallen op en vasthouden aan de geïnspireerde woorden, zoals ze door de Heilige Geest gegeven zijn.

Het werk van het geloof
Hierdoor werd Rachab gekarakteriseerd. En dat is het dan ook waarop de Heilige Geest onze aandacht wil vestigen. Dit verklaart ook de woorden van dezelfde Geest door Jakobus (Jak. 2:25). Het werk dat haar rechtvaardigde was het werk van het geloof, dat wil zeggen: geloof dat door God gegenereerd werd, zodat het een effectieve uitwerking zou hebben (Fil. 2:12 en 13). “Dit is het werk van God: dat u gelooft in Hem Die Hij gezonden heeft” (Joh. 6:29).
Het 'werk van het geloof' in 1 Thessalonicenzen 1:3, wordt in vers 9 gedefinieerd als het 'bekeerd zijn van de afgoden'. Dit is exact hetzelfde werk van het geloof dat we bij Rachab zien. Zij had zich afgewend van alle goden van de Amorieten, Moabieten en Kanaänieten. Ze had gehoord hoe Balak en Bileam gefaald hadden, ondanks alle pogingen om zich tegen de God van Israël af te zetten. Zij had zich van hen afgewend om de levende en waarachtige God te dienen (1 Thess. 1:9).

Maar het grote punt van alles is dat zij niet omkwam zoals de anderen die niet geloofden. Waarom niet? Omdat zij was gerechtvaardigd en gered door het genadevolle en glorierijke werk van het geloof (Jak. 2:25).
Hoe werd zij gered? Waarom kwam zij niet om? "... haar huis bevond zich op de stadsmuur en zij woonde op de muur" (Joz. 2:15). Haar raam zat aan de buitenzijde van de muur. De verspieders werden daardoor neergelaten in het open veld. Het scharlakenrode koord waarmee zij hen neerliet, hing uit het raam als een teken. Hoe werd ze dus gered toen de muren ineenstortten, volgens Jozua 6:20? Haar huis moet toch ook zijn neergestort met de muren waarop het gebouwd was. En dat gebeurde ook! Maar, voordat het oordeel op Jericho viel, had Jozua gezegd "… tegen de twee mannen, de verkenners van het land: Ga het huis van die vrouw, die hoer, binnen en breng de vrouw vandaar naar buiten, met alles wat van haar is, zoals u haar gezworen hebt" (vs. 22). En toen brachten ze Rachab naar buiten, met haar dierbaren en al haar bezittingen en de stad verbrandden zij met vuur ..." (vs. 23 en 24a). Komt de uitleg hier niet krachtig naar voren? We hoeven daar zelf geen moeite voor te doen. Gods Woord zelf is duidelijk genoeg.
Jezus heeft in Zijn dagen tegen de gelovige Hebreeën gezegd, dat hun stad (Jeruzalem) verwoesting te wachten stond. De stad zou binnen afzienbare tijd wankelen op haar fundamenten. En Paulus vult aan door te zeggen dat niet alleen Jeruzalem en de aarde zouden beven, maar ook de hemel (Hebr. 12:26). Daar hoorde ook een belofte bij die afkomstig was van Iemand Die belangrijker was dan de twee verkenners, namelijk dat wie God geloofde, gered zou worden, vóórdat dit zou plaatsvinden. De woorden van deze belofte strekken zich uit tot allen die zich van de afgoden hadden afgekeerd, God geloofden en wachtten op Gods Zoon en te worden opgenomen "in de wolken, naar een ontmoeting met de Heere in de lucht" (1 Thess. 4:17). Deze belofte stond ten tijde van het schrijven van de Hebreeënbrief nog steeds en was nog steeds wáár voor hen die God geloofden. De ware Jozua, namelijk Jezus, de Zoon van God, zou hen bevrijden en hen uitredden vóór de 'beving' kwam. Maar om die zegen te kennen, moeten zij uitgeleid worden, net als Rachab "buiten het leger van Israël" (Joz. 6:23). Dit was de uitleg voor hen.

Vrede
We moeten ook letten op de betekenis van deze woorden "... omdat zij de verkenners met vrede had ontvangen" (Hebr. 11:31). Rachab ontving mede-gelovigen in God, hoewel ze niet tot haar eigen volk behoorden. En ze had ze ontvangen in vrede. De apostel Paulus had in het voorgaande hoofdstuk al verwezen naar "de dagen van weleer waarin u, nadat u verlicht was, veel strijd in het lijden hebt verdragen. Nu eens werd u zelf door smaad en verdrukkingen tot een schouwspel gemaakt, dan weer deelde u het lot van hen die zo behandeld warden” (Hebr. 10:32 en 33).
De positie van de Hebreeuwse gelovige in die dagen was moeilijk en vol zorgen. Hij was uitgebannen door zijn verwanten, omdat hij een gelovige was. Hij was veracht door de heidenen, omdat hij een Jood was. Hij kreeg bovendien vaak van mede-gelovigen geen sympathie en had moeite de gemeenschap met gelovigen te vinden, omdat er zo weinig christenen waren. Is dit niet de reden van de aansporing van de apostel in hoofdstuk 13: "Laat de broederliefde blijven. Vergeet de gastvrijheid niet, want hierdoor hebben sommigen zonder het te weten engelen onderdak geboden. Denk aan de gevangenen alsof u zelf ook gevangen bent, en denk aan hen die slecht behandeld worden, alsof u ook zelf lichamelijk slecht behandeld wordt” (vs. 1-3).
De uitleg van het voorbeeld van Rachab was daarom ook vol onderwijs. Ze was een vreemdeling, maar toch een mede-gelovige in Jahweh, dezelfde God van het verbond. Wat een smaad zou het geweest zijn, wanneer degenen die in dezelfde kostbare waarheden geloofden, haar niet in vrede hadden ontvangen!

Scharlaken koord
Ook wij mogen lering uit de geschiedenis van Rachab trekken. Laten we in de liefde blijven en elkaar in vrede ontvangen. En er is nog meer onderwijs en dat is de les van het scharlaken koord. Waar moest dit opgehangen worden? Uit het raam, zodat Jozua het van buitenaf kon zien (Joz. 2:18). Het zou weinig zin hebben gehad, wanneer het binnen was opgehangen, hoe nauwgezet het daar ook bewaard, verzorgd en gewaardeerd werd. Het moest zichtbaar zijn voor Jozua.
We zien hier opnieuw de les van het bloed van het Pascha. "... als Ik het bloed zie, zal Ik u voorbijgaan ..." (Exod. 12:13). En zo is het ook hier met het scharlaken koord. Het had niet zomaar die kleur. Voor Rachab was het mogelijk het eerste voorwerp dat ze oppakte en geschikt vond om uit haar raam te hangen. Maar onze God, Die alles overziet, leidde de dingen ook hier naar Zijn wil, opdat de kleur van het koord ook die van het kostbare bloed was, waardoor we gered zijn. En let op, het was niet Rachabs eigen idee om dit koord te gebruiken. Het werd haar juist als teken gegeven.
Zo is ook ons een teken gegeven, dat niet gebaseerd is op ons gevoel, onze ervaring of onze eigen wil, maar op de gekruisigde en opgestane Heer, Die nu boven is. Zijn kostbaar bloed is het 'teken' boven dat de Vader hem als plaatsvervanger heeft aanvaard en dat wij in Hem aanvaard zijn (vgl. Hebr. 9:24). 
Het kan Rachab en haar familie tot troost zijn geweest dat zij het koord konden zien en zelfs vasthouden. Misschien gaf het hen vrede, maar menselijk gezien zou het een valse vrede zijn. Een koord geeft immers geen veiligheid en geen zekerheid. Maar het was van Godswege geplaatst. Op grond van Gods Woord, zou je kunnen zeggen.
Zo ook met het kostbare bloed van Christus. Het is ons 'teken' dat wij gered zijn en geborgen, beschermd voor het oordeel. Dit alles leert ons het Woord van God en dat is de enige bron van onze vrede.
We worden niet opgeroepen zomaar het woord te geloven van twee verkenners, twee sterfelijke mannen, maar te beseffen dat het Gods Woord is, het Woord van de Geest, het Woord der waarheid. We hebben de volle verzekering dat we, of we nu leven, dan wel ontslapen zijn, we boven zullen zijn en deel hebben aan een 'uitopstanding van tussen de doden uit' en zo, gevrijwaard van het oordeel, een veilige plaats hebben, die al voor ons bereid is. Rachab werd uitgeroepen voordat de stad werd ingenomen en verbrand. Ons wordt niet gezegd wanneer dit gebeurde. Jozua 6:22 vertelt ons niet het moment waarop dit bevel werd gehoorzaamd. Het was in ieder geval niet nadat de muren ineenstortten; haar huis stond immers op de muur. Het moet dus vóór dat moment geweest zijn. En als het daarvóór was, kon dat alleen plaatshebben vóór de strijd aanving; immers Jozua 6:1 zegt: " Jericho was volkomen gesloten vanwege de Israëlieten: er ging niemand uit en er ging niemand in." Als er niemand meer in of uit kon gaan, moet Rachab al weggehaald en "buiten het leger van Israël" geplaatst zijn, voordat de stad haar poorten had toegesloten en voordat de bazuinen werden gehoord. Zo mogen ook wij weten dat, wanneer de tijd voor ieder van ons daar is, we omhoog geroepen worden. Laten wij dan nu, wat betreft ons hart, ons verstand en onze geest "tot Hem uitgaan" (Hebr. 13:13) en de Verlosser verwachten, Die ons ook lichamelijk brengen zal in die hemel waar niets kan wankelen en waar we voor altijd zullen zijn (Fil. 3:20 en 21).