'Angst, en niet liefde, brengt mensen in beweging; dat leren ze je niet op de zondagsschool, maar het is wel waar,' was één van zijn wijsheden. Bush doet in niets voor Nixon onder, maakt Gore duidelijk, integendeel. Hij noemt Bush een man die van de realiteit losgeslagen is, een sekteleider die religie politiek misbruikt, en zijn omgeving omschrijft hij als 'een morele beerput'. Incovenient truths (Ongemakkelijke waarheden) heet dat sinds Gore´s vorige boek.
Onmiddellijk na 11 september 2001 konden de VS op enorm veel sympathie rekenen. Zes jaar later is daar weinig van over, en is er overal ter wereld een diepgewortelde angst voor in de plaats is gekomen, een angst niet voor wat terroristen in hun schild voeren, maar voor wat de Verenigde Staten van plan zijn: ziedaar, aldus Gore, het palmares van Bush jr.
De toon is onverwacht fors: Gore beticht Bush van niets minder dan een reeks 'officiële misdaden'. En de oorlog in Irak - 'de grootste strategische vergissing in de geschiedenis van de VS' - loopt dan voorop. Het kost Gore weinig moeite hard te maken dat het Witte Huis opzettelijk loog over Saddams massavernietigingswapens, de zogenaamde aanleiding tot die oorlog. Waarom wou Bush die oorlog absoluut? Wraakgevoelens, ideologische verblinding, oliebelangen, een streven naar wereldheerschappij... Een eenduidig antwoord geeft Gore niet. Maar Bush krijgt wel heel duidelijk persoonlijk de rekening toegeschoven: zijn foute beslissingen leidden tot de dood van duizenden Amerikanen en Irakezen. En Gore vergeet de 37 lijken niet die tot nog toe uit gevangenissen werden weggedragen: onder Bush werd martelen weer gewoon.
Gore´s aanklacht is grondig gestoffeerd, met parlementaire stukken, onderzoeksrapporten, verklaringen in de pers. Hij wil de redelijkheid weer doen zegevieren in de politiek, democratie ziet hij als een organisatievorm om de beste ideeën naar boven te brengen.
De woordvoerder van die denktank, Gore, is een schrander en energiek advocaat, die passie laat gevoelen, en consequent een retorische strategie aanhoudt: in het Amerika van Bush, zegt hij met enig tremolo, herken ik niets meer van het Amerika van onze Founding Fathers. Gore is ook een advocaat die wel erg breedsprakig is, lang op dezelfde spijker klopt en wat graag met Aristoteles en Thomas Jefferson en Adam Smith komt aanzetten (Bron: www.humo.be).
Gore doet iets wat presidentskandidaten worden geacht te doen, founding fathers (Benjamin Franklin, John Adams, Alexander Hamilton) en de Bijbel citeren.

Gore idem dito

Een gezegde luidt: ´Je kunt met de modder op andermans kleed jezelf niet schoonwassen´. Want hoeveel gelijk Gore ook moge hebben met betrekking tot de (wan)daden van Bush c.s., vergeet niet dat hij zelf zes jaar lang vice-president was onder Bill Clinton en in die functie ook mede verantwoordelijk voor ´wandaden´.
Bovendien bedient Gore zich van de technieken die hij bij Bush juist fel bekritiseert: multimediale spektakels die angst zaaien. En dat is behoorlijk gelukt. Zijn betoog in de film An Inconvenient Truth kraakt aan veel kanten (zie kader ´Elf fouten´), maar zijn doel is bereikt: angst onder de mensen voor het voortbestaan van de aarde. “Gore beschouwt de mens zelf als de belangrijkste oorzaak van de aanstormende apocalyps en ziet drastische geboortebeperking als het middel om het probleem te stuiten. Het is bekend dat Al Gore voor abortus is. Zijn steun voor abortus is zelfs ‘religieus’ gemotiveerd. Gore is aanhanger van de zogenaamde ‘Gaiacultus’, de aanbidding van de aarde, en voor de herleving van de heidense oergodsdiensten. Aanhangers van de Gaiacultus beschuldigen de mensheid ervan de aardse bronnen te misbruiken. Het christendom draagt de schuld daarvan, omdat het de oude heidense taboes heeft doorbroken en het proces van ongebreidelde exploitatie van de natuur op gang heeft gebracht” (Bron: www.katholieknieuwsblad.nl)

Overigens: is die angst terecht? Als Gore de door hem geciteerde Bijbel echt gelooft, zal hij zelf het antwoord kunnen geven: neen!
Volgens de Bijbel bestaat deze aarde namelijk minimaal nog 1000 jaren (Openb. 20), dus zo´n vaart loopt het niet. Bovendien staat God de mens niet toe Zijn aarde (Ps. 24:1) te vernietigen. De Here God Zelf zal op Zijn tijd de(ze) oude aarde en hemelen vervangen door nieuwe (Openb. 21:1). We gaan dus, hoe dan ook, de goede kant op!

Nobelprijs

Ondertussen heeft het Noorse Nobelcomité besloten Al Gore de Nobelprijs voor de vrede te geven. Gore´s strijd tegen de opwarming van de aarde levert een bijdrage "aan het verminderen van de bedreiging van de wereldvrede" aldus het juryrapport. Ja, zo kennen we er nog wel een paar.
Volgens Dr. Jan Oberg van de TFF (een internationale denktank voor vrede - www.transnational.org) betekent deze toekenning een devaluatie van de prijs: “Alfred Nobel schreef in zijn laatste wil dat de Prijs van de Vrede aan de ´persoon die het meest of het beste werk verricht voor verbroedering tussen de naties, voor de afschaffing of de vermindering van actieve legers en voor het bevorderen van vredescongressen´ toegekend zou moeten worden.”
Wie op zoek gaat naar de regeringsdaden van Gore als vice-president onder Clinton, ontdekt vanzelf, dat hij bepaald niet naar voren komt als een vredesactivist. Oberg: “Al Gore in het bijzonder – als vice-president onder Bill Clinton van 1993 tot 2001 – werd nooit gezien of gehoord als vredestichter.” Maar ja, voor een comité, dat eerder de Vredesprijs al toekende aan de terorrist Yasser Arafat, zal dat geen enkele rol gespeeld hebben.
Het is zoals de profeet Jesaja destijds al zei over de leiders van Israël: “De weg des vredes kennen zij niet, en er is geen recht in hun sporen; zij gaan langs kronkelpaden; niemand die ze betreedt, kent vrede” (Jes. 59:8). Gelukkig zal de ware vrede ooit op aarde openbaar worden, namelijk als de Vredevorst zal verschijnen als Verlosser en Heerser. Die tijd kan niet snel genoeg komen!