Het verslag in de Bijbel zelf geeft ons antwoord op deze vragen en daarmee krijgt het kortste vers in Gods Woord een diepe betekenis!
In de eerste plaats lezen wij vers 33: "Toen Jezus haar dan zag huilen, en ook de Joden die met haar meekwamen, zag huilen, werd Hij heftig in de geest bewogen en raakte innerlijk in beroering." Het verdriet van de Heiland vond z'n oorzaak dus kennelijk in de toestand van de naaste familieleden en vrienden van Lazarus. En vers 38 zegt dat Hij opnieuw heftig bewogen was om wat de omstanders zeiden (vs. 37).
Ten tweede lezen wij aan het begin van hoofdstuk 11, in vers 11: "Dit sprak Hij, en daarna zei Hij tegen hen (= Zijn discipelen): Lazarus, onze vriend, slaapt, maar Ik ga naar hem toe om hem uit de slaap op te wekken." De Heere wist dus dat de ziekte en de dood van Lazarus de inleiding waren tot een groot wonder dat Hij zou gaan verrichten, waarin de eer van God en de heerlijkheid van de Zoon openbaar zou worden (zie de verzen 4 en 14).

Emotie
En toch: "Jezus weende". Het normale woord voor ‘wenen’, ‘huilen’ is het Griekse klaioo. Dat deden Maria, e.a. en Jezus ook bij de intocht in Jeruzalem (Luk. 19:41).
Het woord ‘weende’ dat hier in Johannes 11:35 gebruikt wordt, is dakruoo en wordt verder overal vertaald met ‘tranen’ (o.a. Hand. 20:19, 31; 2 Kor. 2:4; 2 Tim. 1:4). Eigenlijk zou je dus moeten vertalen met: Jezus traande, of zoals wij het zouden (kunnen) zeggen: Jezus pinkte een traantje weg.
Het ligt dus voor de hand dat de mens Jezus enigszins emotioneel werd bij het zien van al die huilende mensen, net zoals dat bij ons kan gebeuren. 
Zoals gezegd, de oorzaak van Zijn emotie lag kennelijk in de toestand van de omstanders, meer nog van het gehele volk Israël en de mensen in het algemeen. Net zoals hij later, als Hij naar het kruis geleid wordt, zegt: "Dochters van Jeruzalem, huil niet over Mij, maar huil over uzelf en over uw kinderen..." (Luk. 23:28). En dan wijst de Heer op de toekomst, waarin er een oordeel zal gaan over Israël.
In Johannes 11 lezen wij, dat de Heer in de geest bewogen was en ontroerd. Eigenlijk worden wij in deze geschiedenis bepaald bij de ernst van de zonde en het gevolg daarvan: de dood... en bij degene die de macht had over de dood, de tegenstander.

Schaduwbeeld
Er is reden om te veronderstellen, dat daarin ook dit kleine vers van slechts twee woorden verklaard wordt. Door de dood van Lazarus en het verdriet daarbij wordt de Heiland bepaald bij Zijn eigen lijden en sterven. Bij de moeilijke weg, die Hij Zelf zou moeten gaan om te sterven voor de zonde van Zijn volk en de wereld, en de duivel te onttronen (vgl. Hebr. 2:14). Deze diepe vernedering en dat onnoemelijke lijden wat de Heiland heeft willen onder¬gaan ten behoeve van ons, is niet te doorgronden. Daar begrijpen wij niet veel van, net zo min als de mensen in deze geschiedenis er veel van begrepen! De Heere heeft het inderdaad allemaal alleen moeten doen.
Juist omdat Hij dit heeft willen doen, kunnen tranen van verdriet veranderen in vreugdetranen, want de Heer is waarlijk opgestaan! Hij is, net als Lazarus hier als schaduwbeeld, verrezen uit het graf. Inderdaad, Hij is de opstanding en het leven en wie in Hem gelooft zal leven, ook al is hij gestorven!
Dat is de boodschap die wij nog altijd mogen verkondigen aan ieder die het maar horen wil, Jood en heiden. De toestand van de -zondige- mens(en) is miserabel, om te huilen! Maar Goddank, er is redding, er is genade, er is blijdschap. Door het bloed van het Lam is er vergeving, door Zijn opstanding nieuw leven, onvergankelijk leven. Leven, dat bestemd is voor en eindigt in de heerlijkheid van God!