In de Bijbel heeft God Zijn plan geopenbaard. Deze openbaring nam zo'n vijftien eeuwen in beslag. Door middel van de apostel Paulus onthulde de Heere ook het laatste deel van Zijn openbaring. Paulus omschrijft deze taak / bediening als het 'vervullen van het Woord van God' en wel met 'het geheimenis dat eeuwen en geslachten lang verborgen is geweest' (Kol. 1:25 en 26). In het kader van dit geheimenis komen er in de late brieven van Paulus nieuwe begrippen aan de orde. In dit artikel is dat het feit dat we mede-opgewekt zijn met Christus.

Het blijft een hardnekkig misverstand: de gedachte dat je als gelovige met Christus bent opgestaan. In boeken, artikelen op internet, geloofsbelijdenissen en liederen wordt dit nog wel eens gezegd en gezongen. Zo staat in Opwekking 506 onder meer: '... hier sta ik dan met het kleed van gerechtigheid, dood in Zijn dood en met Hem opgestaan'. Of in een artikel op internet over de doop wordt gezegd: 'In dit gedeelte ( Kol. 2 - red.) komt ook naar voren dat de doop een beeld is van het samen met Christus 'sterven en opstaan'. Door de wedergeboorte en de doop zijn we als gelovigen 'dood' voor de wereld. Wij zijn hierdoor begraven én weer opgestaan - als een nieuwe schepping in Christus. Dit toont dan ook de Bijbelse volgorde: éérst Christus aanvaarden middels de wedergeboorte (vs. 6) en dán met Hem 'begraven worden en opstaan' in de doop (vs. 12). Alle prachtige theologische vondsten ten spijt; dit is wat de Schrift leert' (zie bijvoorbeeld hier ). Nee, dit is juist niet 'wat de Schrift leert' ... Maar ja, het valt ook allemaal niet mee als de Bijbel in de versie van 'Het Boek' Kolossenzen 2:12 zelfs als volgt vertaalt: "U bent in de doop met Christus begraven. Maar door het geloof in de macht van God, Die ook Hem heeft opgewekt uit de dood, bent u nu met Hem opgestaan en hebt u nieuw leven ontvangen".

Opwekken en opstaan

Wat de Bijbel wél duidelijk laat zien, is dat de gelovige van nu met Christus is opgewekt!
Er is verschil tussen opstaan en opwekken! In de geschiedenis over het dochtertje van Jaïrus staan een aantal waarheden die ons zicht geven op hoe het eigenlijk allemaal zit.
Jaïrus, één van de hoofden van de synagoge, komt in grote nood bij de Heere en zegt: "Mijn dochtertje ligt op sterven; ik smeek u dat U komt en de handen op haar legt, zodat zij behouden wordt en zal leven" (vs. 23).
Voordat de Heer daadwerkelijk op weg gaat naar Jaïrus wordt hij 'opgehouden' door het voorval met de vrouw die twaalf jaar aan bloedvloeiingen leed. Meteen daarna komen boodschappers Jaïrus melden dat zijn dochtertje inmiddels gestorven is. De Heer zegt: "Wees niet bevreesd, geloof alleen" (vs. 35 en 36).
In Jaïrus' huis aangekomen, zegt Hij: "Het kind is niet gestorven, maar het slaapt" (vs. 39). In feite geeft de Heiland daarmee aan hoe Hij sterven en dood-zijn ziet! Voor de Almachtige is de dood niet meer dan een slaap waaruit je gewekt moet worden ... En nadat je wakker bent geworden, sta je op; in die volgorde. En dat is ook exact wat er gebeurt: "En Hij pakte de hand van het kind en zei tegen haar: Talitha, koemi! Dat is vertaald: Meisje (Ik zeg je), sta op" (vs. 41).
Wel jammer dat het hier in onze Bijbelvertalingen niet goed wordt weergegeven! Er staat namelijk niet "Meisje (Ik zeg je), sta op", maar: 'Meisje (Ik zeg je), word opgewekt' of: 'Meisje, word wakker!
Het Griekse woord dat hier gebruikt wordt, is: egeiro.
En vervolgens zegt vers 42: "En meteen stond het meisje op en het liep ...". En hier staat ook daadwerkelijk 'opstaan' (anistemi, waarvan ook anastasis, 'opstanding, is afgeleid).

Hier is het wel duidelijk: wat voor ons mensen dood is, is voor God niet meer dan een slaap. En zoals wij nadat we 's nachts geslapen hebben, wakker worden en daarna opstaan , zo geldt hetzelfde voor dood en opstanding: vóór de mens uit de dood opstaat, moet hij (op)gewekt worden. Opwekking betekent dat er 'opstandingskracht' is; ofwel: de kracht, de mogelijkheid om op te staan. Opgewekt worden, is vooral iets dat innerlijk plaatsvindt, terwijl opstanding zichtbaar is, een lichamelijke actie die onlosmakelijk aan de dood verbonden is.
Wie dus zegt of zingt dat hij is opgestaan, beweert daarmee eigenlijk dat hij lichamelijk dood was en uit die dood lichamelijk is opgestaan. En tsja ... zolang we in ons natuurlijke lichaam zijn, is dat nog niet zo.
Het gegeven dat er werkelijk nergens in Gods Woord staat dat de gelovige met Christus is opgestaan, moet voor ons toch voldoende reden zijn, om aan te nemen, dat dit dan inderdaad ook wel zo zal zijn!

Door het Woord

Wat ook mooi is in de geschiedenis over het dochtertje van Jaïrus is dat het meisje wakker wordt gemaakt / opgewekt wordt door de stem van de Heere. Ook de andere keren dat de Heere doden opwekt, gebeurt dit op die manier.
In Lukas 7 lezen we wat dit betreft over de 'jongeling van Naïn', die dood wordt uitgedragen en door het Woord van de Heer wordt opgewekt: "Jongeman, Ik zeg u, sta op!" (vs. 14). Ook hier is "sta op" weer de vertaling van egeiro; dus: word wakker!
En in Johannes 11 lezen we over de opwekking van Lazarus, die na inmiddels vier dagen in het graf gelegen te hebben door de Heere wordt opgewekt. En opnieuw gebeurt dit door Zijn Woord: "Lazarus, kom naar buiten!" (vs. 43).
Al deze opwekkingen zijn illustraties van wat God nog 'in het groot' gaat doen: "Verwondert u daar niet over, want de tijd komt waarin allen die in de graven zijn, Zijn stem zullen horen, en zij zullen uitgaan ..." (vs. 28 en 29a). En ook hier staat het weer: de doden zullen Zijn stem - dat is de stem van de Zoon des mensen - horen! Dat machtswoord laat uiteindelijk dus niemand achter in het graf. In Efeze 5:14 komt de volgorde slapen, ontwaken en opstaan ook naar voren: "Daarom zegt Hij: Ontwaak (egeiro), u die slaapt (beeld van de dood), en sta op (anistemi) uit de doden ...".

Het bijzondere voor ónze tijd!

Als gelovige in deze tijd mag je in ieder geval met alle vrijmoedigheid wél zeggen dat je met Christus bent opgewekt! Vele gelovigen belijden dit ook ... vaak zonder zich daarbij bewust te zijn van het uitzonderlijke van deze waarheid.
Want wist u dat er pas ná de Handelingenperiode in dergelijke bewoordingen op deze manier over gesproken wordt in de Bijbel? Nog nooit eerder in de 1500-jarige geschiedenis van de openbaring van Gods Woord is gezegd dat de gelovige opgewekt is. Het is in die zin op z'n minst opvallend dat er in de heilsgeschiedenis tot en met de Handelingenperiode wel over het opwekken van de gelovige wordt gesproken, maar steeds als iets dat in de toekomende tijd zal plaatsvinden. Zo schrijft Paulus in 1 Korinthe 6:14 het volgende: "En God heeft niet alleen de Heere opgewekt, maar zal ook ons opwekken door Zijn kracht". Inderdaad: het staat beschreven als iets dat nog moet plaatsvinden. Ditzelfde is het geval in 2 Korinthe 4: "Wij weten immers dat Hij Die de Heere Jezus opgewekt heeft, ook ons door Jezus zal opwekken ..." (vs. 14). Wanneer deze toekomstige opwekking zal plaatsvinden, staat beschreven in 1 Korinthe 15: "Immers de bazuin zal klinken en de doden zullen als onvergankelijke mensen opgewekt worden ... " (vs. 52).
Nooit wordt in dat wat in de Bijbel geschreven is tot aan het einde van de Handelingenperiode de opwekking van de gelovige gezien als iets dat al heeft plaatsgevonden; integendeel: het wordt telkens gezien als iets toekomstigs. Waarom? Omdat het toen zo was!
Andersom geldt dat in de brieven die na de Handelingentijd geschreven zijn nooit over de opwekking van de gelovige geschreven wordt als iets dat nog moet plaatsvinden, maar als iets dat al heeft plaatsgevonden! Waarom? Omdat dit nu zo is!

Een uniek woord

Daarvoor wordt een in de Bijbel uniek woord gebruikt dat we pas aantreffen in de late brieven van Paulus: mede opwekken (sunegeiro). Driemaal wordt dit woord gebruikt:

• "... en heeft ons met Hem opgewekt en met Hem in de hemelse gewesten gezet in Christus Jezus ..." (Efe. 2:6);
• "... met Hem begraven in de doop, waarin (of: in Wie!) u ook met Hem bent opgewekt ..." (Kol. 2:12) en
• "Als u nu met Christus opgewekt bent, zoek dan de dingen die boven zijn, waar Christus is ..." (Kol. 3:1).

Wanneer we onze hand als het ware op de waarheden in deze teksten leggen, mogen we concluderen dat God een bijzonder werk aan ons gedaan heeft. Het wachten voor ons is niet meer op de opwekking, maar slechts nog op de opstanding (die in Fil. 3:11 genoemd wordt).
De positie van de gelovige van nu brengt met zich mee dat wij niet naar de opwekking kijken als een toekomstig gebeuren, maar als naar iets dat al plaatsgevonden heeft. Er is nog slechts één fase te gaan in de verwezenlijking van onze hoop, en dat is de opstanding. En zo leven wij hier in deze wereld met de opstandingskracht al in ons, omdat we met Christus opgewekt zijn. Zo ziet God ons tenminste en laten wij dat dan ook maar zo doen. En die kracht is van een alles overtreffende grootheid (Efe. 1:19a) en is dezelfde als die in Christus werkte toen Hij uit de doden werd opgewekt om vervolgens verhoogd te worden boven al wat is (Efe. 1:20 e.v.). Door die kracht is God in staat in ons te werken "ver boven alles wat wij bidden of denken" (Efe. 3:20).